ABD hükümet bilim adamları Pazartesi günü yaptığı açıklamada, Kuzey Kutup Okyanusu'ndaki paket buz kapsamının uydu gözlemlerinin 1979'da başlamasından bu yana en düşük ikinci seviyeye düştüğünü söyledi.
Bu aya kadar, son 42 yılda sadece bir kez Dünya'nın Dondurulmuş Kafatası 4 milyon kilometrekareden (1,5 milyon mil kare) daha az kaplı.
Araştırmacılar, Kuzey Buzsuz Yazını 2035 gibi erken bir tarihte deneyimleyebilir, araştırmacılar geçen ay Nature Climate Change dergisinde bildirdi.
Ama tüm bu eriyen kar ve buz, tıpkı erimiş buz küplerinin bir bardak su dökmediği gibi, garip bir soruyu sorgulayan tüm bu deniz seviyelerini yükseltmiyor: kimin umurunda?
Kuşkusuz, bu, yakın tarihli bir araştırmaya göre, zaten yok olma yolunda olan kutup ayıları için kötü bir haber.
Evet, bu kesinlikle bölgenin deniz ekosistemlerinin fitoplanktondan balinalara derin bir dönüşümü anlamına geliyor.
Anlaşıldığı üzere, kutup deniz buzunun daralmasının yan etkileri konusunda endişe duymak için birkaç neden var.
Bilim adamları, belki de en temel fikir, daralan buz tabakalarının sadece küresel ısınmanın bir belirtisi değil, arkasındaki itici güç olduğunu söylüyor.
Columbia Üniversitesi Dünya Enstitüsü'nden jeofizikçi Marco Tedesco AFP'ye verdiği demeçte, “Deniz buzunun çıkarılması, güçlü bir geri bildirim mekanizması yaratan karanlık okyanusu ortaya çıkarıyor,” dedi.
Ancak ayna yüzeyi koyu mavi su ile değiştirildiğinde, Dünya'nın termal enerjisinin yaklaşık aynı yüzdesi emildi.
Buradaki damga alanı hakkında konuşmuyoruz: 1979'dan 1990'a kadar olan ortalama buz tabakası ile bugün kaydedilen en düşük nokta arasındaki fark 3 milyon kilometrekaredir - Fransa, Almanya ve İspanya'nın iki katı.
Okyanuslar zaten antropojenik sera gazları tarafından üretilen fazla ısının yüzde 90'ını emiyor, ancak bu, kimyasal değişiklikler, büyük deniz ısı dalgaları ve ölmekte olan mercan resifleri dahil olmak üzere bir maliyetle geliyor.
Dünyanın karmaşık iklim sistemi, rüzgarlar, gelgitler ve sıcaklık (“sıcaklık”) ve tuz konsantrasyonundaki (“tuzlu su”) tahrik edilen termohalin dolaşımı tarafından yönlendirilen birbirine bağlı okyanus akımlarını içerir.
Okyanus konveyör bandındaki küçük değişiklikler bile (kutuplar ve üç okyanusun da kapsadığı) iklim üzerinde yıkıcı etkilere sahip olabilir.
Örneğin, yaklaşık 13.000 yıl önce, dünya bir buzul çağından türlerimizin gelişmesine izin veren bir buzullar arası döneme geçerken, küresel sıcaklıklar aniden birkaç santigrat dereceye düştü.
Jeolojik kanıtlar, Kuzey Kutbu'ndan büyük ve hızlı bir soğuk tatlı su akışının neden olduğu termohalin dolaşımında bir yavaşlamanın kısmen suçlandığını düşündürmektedir.
Belçika'daki Liege Üniversitesi'nden araştırmacı Xavier Fettweiss, “Grönland'daki eriyen denizden ve Grönland'daki öğütülmüş buzdan tatlı su, Körfez Akımını bozar ve zayıflatır” dedi.
“Bu yüzden Batı Avrupa'nın aynı enlemde Kuzey Amerika'dan daha hafif bir iklimi var.”
Grönland'daki karadaki büyük buz tabakası, geçen yıl 500 milyar tondan fazla temiz su kaybetti ve bunların hepsi denize sızdı.
Kayıt miktarı kısmen, Arktik'teki gezegenin geri kalanından iki kat daha fazla yükselen artan sıcaklıklardan kaynaklanmaktadır.
Fettwiss AFP'ye verdiği demeçte, “Birkaç çalışma, yaz Kuzey Kutbu yükseklerindeki artışın kısmen deniz buzunun minimum kapsamından kaynaklandığını göstermiştir” dedi.
Temmuz ayında Nature dergisinde yayınlanan bir araştırmaya göre, BM İklim Değişikliği İklim Paneli Hükümetler Arası Panel tarafından tanımlanan mevcut iklim değişikliğinin yörüngesi ve buzsuz bir yazın başlangıcı 1 milyon kilometrekareden daha az. Yüzyılın sonunda, ayılar gerçekten açlıktan ölüyor.
Polar Bears International'ın baş bilim adamı baş yazarı Stephen Armstrup, AFP'ye verdiği demeçte, “İnsan kaynaklı küresel ısınma kutup ayılarının yaz aylarında daha az deniz buzu olduğu anlamına geliyor” dedi.